ჭდე: ინცესტი

ნაწილი LX – მარიამი

მარტოს არაფრის კეთება შემეძლო. ასე ვცხოვრობდი აქამდე. აწი მომიწევდა, მაგრამ სანამ შევეჩვეოდი, მეთქი რატო არა, თათას დავურეკე. სახლი ცარიელი მქონდა, სიცარიელეში ვერ ვიცხოვრებდი, ფულიც მქონდა ოხრად და მეკიდა თან, მალე მინდოდა დამეხარჯა და თან ამ სიცხეში ფეხით რა ივლიდა. გამომიარა, ჩავჯექი მანქანაში და მეტყობოდა ალბათ სახეზე რაღაც, ჩამაცივდა თავიდან, რა გჭირს რა გჭირს. არ ვიყავი მზად მომეყოლა. ჩემთვის მაინც უნდა შემეფუთა ეს ამბავი რაიმენაირად და მერე ვიტყოდი და მოვყვებოდი. არაფერი მეთქი და შემეშვა ეგრევე. ეგრე ვიცოდით, როცა საჭირო იყო მაშინ ვყვებოდით და არ ვუტყნავდით ერთმანეთს ტვინებს. ყველაფრის მაღაზიაში წამყვა, თითქოს არ ეზარებოდა, განსაკუთრებით მესამე მაღაზიის მერე, ხო ვიცოდი, შოფინგი როგორ სძულდა, მაგრამ მაინც წამომყვა, ვუყვარდი და ყველაფერს გააკეთებდა ჩემთვის, ისევე, როგორც მე და ყველაფერი ვიყიდეთ, თეთრეული, ტანსაცმელი, ჭურჭელი, საჭმელი. რატომ მომინდა მზა საჭმელების სექციაში ოლივიეს ნაცვლად მჟავე კიტრი, გაროხი და მაიონეზი მეყიდა, არც კი ვიცოდი და ალბათ ოლივიეს სალათი გახდა ჩემი დამოუკიდებელი ცხოვრების სიმბოლო, კარტოფილის და კვერცხის მოსახარშად ჩადებისას რომ მივხვდი, იქვე სტაფილო მაკლდა და ჩემი ახალი სახლიდან ბოსტნეულის მაღაზიის საძებნად გავედი. აი, ეს სისულელე იყო დამოუკიდებლობა. ოლივიეს სალათი და მოსახარში სტაფილო. საკუთარი ხელით გაკეთებული და გავაკეთე. დედაჩემისას არაფრით ჩამოუვარდებოდა, პირიქით, მარილიც ჩემს გემოზე დავაყარე, ისე არა, თეფშში რომ მიხდებოდა მარილის და წიწაკის დამატება და გემრიელად ვჭამე მერე, ჩემს ახალ, პაწია სამზარეულოში ჩამოვჯექი, ჰობიტი გადავშალე და ისე, ვიკითხე და ვჭამე, ისე რომ არ ველოდი დაკივლებას, კიდე კითხულობ ჭამისას?!  აკრძალულის გემოს გაგების მუღამი გამიჩნდა, ყველაფერი მინდოდა გამეკეთებინა, რაც აქამდე ღიად აკრძალული მქონდა, ჰოდა ავდექი და ღამის 11-ზე გამოვბოდიალდი სახლიდან. პარასკევი იყო, ჰოი საოცრებავ. შემეძლო კლუბში წავსულიყავი და მეცეკვა. მეცეკვა ბევრ ხალხთან ერთად, ხმამაღალ მუსიკაში, ისე არა, როგორც აქამდე მიცეკვია, ჩემს ოთახში და ზომიერად ხმააწეულ მუსიკაზე, რომ არავინ შემეწუხებინა. აქამდე მარტო ივენთებს რომ ვათვალიერებდი, ყველა ივენთზე Going-ს ვაძლევდი და ყველა ნოთიფიქეიშენს ვნახულობდი, ივენთამდე რა თრექებსაც დებდნენ, ყველაფერს ვუსმენდი თვალდახუჭული და წარმოვიდგენდი, რომ მეც  იქ ვარ და ვცეკვავ და ივენთის მერე სამადლობელ პოსტებს ვკითხულობდი და იმას წარმოვიდგენდი, რომ რომელიმე პოსტის ავტორი მეც ვარ. რამდენჯერმე მართლა დავწერე ასეთი პოსტი, ვითომ მეც იქ ვიყავი. არადა რა ვიყავი, ღამე სახლში რომ არ მოვსულიყავი, მომკლავდა ის ნაბიჭვარი. მომკლავდა რა, არც ხმას აუწევდა და არც ხელს დამარტყამდა, მაგრამ საშინელ სახეს მიიღებდა, რისი დანახვაც მძულდა, ლექციებზე არ გამიშვებდა და თეთრს არ მომცემდა, თუ გამიშვებდა. ახვარი ეს. მისი საკუთრება ვეგონე და ამიტომაც ქნა ის, რაც ქნა. ფეხზე მეკიდა რა, ეგ უკვე ფეხზე მეკიდა. რასაც მინდოდა გავაკეთებდი და პლეხანოვიდან ყველაზე ახლოს ბასიანი იყო და იქ მივბოდიალდი. რაღაცნაირად მიჭირდა წარმოდგენა, რომ სტადიონის ქვეშ იმხელა სიცარიელე სივრცე იყო, რომ ვიცეკვებდი და ბრმად მივდიოდი, ლამის მთელ სტადიონს შემოვუარე, სანამ ადამიანებს დავინახავდი და ბოლოს დავინახე, ფული მივაწოდე და შევედი. ჩანთის გახსნა მომთხოვა, როგორც მერე აღმოჩნდა, ძალიან საყვარელმა ქალმა, ნახა, შედიო და დამაინტერესა, რის პოვნას აპირებდა, დანა და დეზადორიო. ახლაც ვფიქრობ, დეზადორი რომ მქონოდა, ვისთვის რა უნდა დამეშავებინა და არ მქონდა, კიდევ კარგი და შევედი და შევაბიჯე რაღაც სასწაულში. ბნელოდა და თან ნათელი იყო, ხმაური იყო და თვალებს რომ დავხუჭავდი, საოცარი სიმშვიდე დგებოდა, უამრავი ხალხი იყო და თან მარტოც ვიყავი და მხოლოდ ჩემთვის და თავისუფლება იყო, რამდენი თავისუფლება, უთვალავი. თითოეული ადამიანი ისე ირხეოდა და მოძრაობდა, როგორც თვითონ უსწორდებოდა და არა პარტნიორის მოძრაობებს მიდევნებულს უწევდა ცეკვა. არავინ გიყურებდა და არავინ გაკვირდებოდა, ვინ იყავი, რა იყავი, დილას რა გადაგხდა თავს, მამამ ხომ არ მოგტყნა და მეგონა სამოთხეში შევაბიჯე. დავხუჭე თვალი და მთლიანად მივენდე მუსიკას, ისე გავუშვი ჩემი სხეული, როგორც მას უნდოდა და საერთოდ არ მაინტერესებდა, ესთეტურად ვცეკვავდი თუ არა, მე ხომ მხოლოდ ჩემთვის ვცეკვავდი. დიდხანს ვიცეკვე, ბარში მივედი, ვოდკარედბული დავასხმევინე, ორჯერ თან და ვცეკვავდი თან და თან ვსვამდი, სიგარეტსაც ვეწეოდი თან, თავისუფლად, მეკიდა, ვინმე დამინახავდა და მამაჩემს ხომ არ ეტყოდა და თან ვცეკვავდი, მეგონა მოვკვდებოდი სიამოვნებისა და თავისუფლებისგან. უცებ წელზე ხელების მოხვევა ვიგრძენი და შევხტი ლამის. ვინ იყო, რატომ გადაწყვიტა ჩემთვის წელზე ხელები შემოეხვია და მოვტრიალდი უცებ და იმ წამში არ ვიცი, ვის და როგორის დანახვას ველოდი და რაც დავინახე, არ მომეწონა, უაზროდ გაკრეჭილი სახით და გამოვეცალე, სასწრაფოდ გამოვეცალე და ვეცადე, მკაცრი სახე მიმეღო. არ დამანება თავი და ბოლოს მკერდზე ჭიქიანი და სიგარეტიანი ხელები მივადე და შორს გავწიე, რაც შემეძლო და ნელნელა მოვშორდი. კიდევ კაი, არ გამომყოლია, ვერ გავუძლებდი, კიდევ ერთ ადამიანს ეძალადა ჩემზე ამ დღეს, მერე რა რომ მამაჩემი არ იყო.

ნაწილი LII – მარიამი

ვიცოდი დედა მოკვდებოდა, თუ ავდგებოდი და წავიდოდი, მაგრამ ჩემს სიკვდილს მერჩია. ამ კაცთან ერთ ღამესაც ვეღარ გავჩერდებოდი ერთ ჭერქვეშ. რა ბანალურად ჟღერს არა? ერთ ჭერქვეშ. მაგრამ ეგრე იყო, ერთ ჭერქვეშ კი არა, მის ჭერქეშ და მისი ნაყიდი კბილის პასტით ვეღარ გამოვიხეხავდი კბილებს და იმ დილას ეგრევე კბილებგაუხეხავი და თმადაუვარცხნელი გამოვედი სახლიდან, გასისხლული თეთრეული ჩანთაში მქონდა ჩატენილი, მეტი არაფერი წამიღია თან. ის მაისური და შარვალი მეცვა, მაგის გარეშე რომ ვიყიდე, ძლივს შეგროვილი ფულით. სად მივდიოდი, არ ვიცოდი. ადრე დილა იყო, ჩემთვის მაინც ადრე, ამ დროს სახლიდან იმდენი ხანია არ გამოვსულვარ, აღარც მახსოვდა დილის თბილისი როგორი იყო. ზაფხულის მიუხედავად, სუსხი იყო ჰაერში, აბუზული მივბოდიალებდი და უაზროდ, ხელებით ვითბობდი მკლავებს, ასე მეგონა ყველა გამვლელი მე მიყურებდა, ყველამ იცოდა იმ ღამეს რა მოხდა, რომ იმ ღამეს საკუთარმა მამამ ქალიშვილობა დამაკარგვინა, ყველას მოეხსენებოდა, რომ სისხლი რომელიც იმ წამს ჟონავდა ჩემგან, მამაჩემის ხელით გახეული აპკის ნაჭრილობევიდან იყო და გავგიჟდი, აღარ შემეძლო გამვლელთა გამკიცხავი მზერების ატანა და ქაშუეთის უკან, პარკში შევძვერი და დავჯექი ყველაზე დამალულ სკამზე, რომ იქ მაინც ვერავის დავენახე, მამის მოტყნული, გასაზიზღრებული გოგო. ვიცოდი რა უნდა მექნა, სანამ მიხვდებოდა, რომ სახლიდან წავედი, ტელეფონის ნომერი გამომეცვალა და ბანკში მივსულიყავი, რაც ანაბარს მიგროვებდა ამდენი წელი, მთლიანად გამომეტანა, სრულწლოვანი ვიყავი უკვე ორი წელია და ვინ რას მეტყოდა. შევედი ბანკში და გამოვიტანე. მადლობა, მამა! დიდხანს მეყოფოდა, სანამ რამეს მოვიფიქრებდი, სანამ მარტო ცხოვრებას შევეჩვეოდი, სანამ დილას დედა რომ აღარ დამისხამდა ჩაის და ხან სალათს, ხან სახიან ერბოკვერცხს და ხანაც ჩემს საყვარელ მაკარონს მომიხარშავდა დილაობით და მსხვილად დაჭრილ ხახვში ჩამიშუშავდა, სანამ ამ ყველაფრის კეთებას მე თვითონ შევეჩვეოდი, მეყოფოდა, მეყოფოდა კიარადა, თავზეც გადამივიდოდა და რაღაცნაირად გამართული გამოვედი ისევ ქუჩაში, აღარც ჩიხებისკენ გაუწევია გულს, რუსთაველზე გამოვბოდიალდი და კიდევ კაი, ჭკუა მეყო და მარიოტში არ შევაჭერი ეგრევე, ნომერი მინდა მეთქი. ჯერ ერთი, მიპოვიდა და მერეც, რა ჩემ ფეხად მინდოდა ფუფუნება და რბილი ლოგინი და ჯაკუზები და ცხრანაირი შხაპი, მაკლდა თუ და მაინც მამაჩემმა მომტყნა, არ მაცალა, შემყვარებოდა ვინმე და მასთან დავწოლილიყავი პირველად და მისი ყლე მეგრძნო პირველად ჩემს მუტელში, ჩემს საყვარელ ადამიანს შეენგრია ჩემი შიგანი და ეტკინა. არ მინდოდა ფუფუნება, აღარ, პირიქით, მერჩია რაიმე პატარა, გაქუცულ ოთახში, ჩემთვის მშვიდად მივწოლილიყავი და მეფიქრა ამ ყველაფერზე, ამ ყოვლისმომცველ კოშმარზე. ასეც ვქენი, მარჯანიშვილზე ჩავბოდიალდი და პირველივე „ქირავდება“ წარწერიან ეზოში შევედი. საყვარელი სახლი იყო, პაწია, ერთი ოთახი და მარტო ჩემი, სამზარეულოთი და აბაზანით და ეზოც მქონდა, პატარა, მაგრამ მაინც ეზო. გამოვიდოდი და ყვავილებში ჩავჯდებოდი, მამაჩემი ვერც დამინახავდა, აქ  რომც შემოსულიყო. არც მახსოვს კარგად, სახლის პატრონს რა ველაპარაკე, სტუდენტი ვარ მეთქი, წყნარ ადგილას ცხოვრება მინდა, მეცადინეობაში ხელი რომ არაფერმა შემიშალოს და მიღიმოდა, მოხუცი ქალი იყო, ძალიან საყვარელი, თან ხომ ვატყუებდი და ისეთი საყვარელი იყო, ნერვები მეშლებოდა რომ ვატყუებდი, მაგრამ მთლად ტყუილიც არ გამოდიოდა, წყნარად მინდოდა ცხოვრება, ჩემთვის, მარტოს, ჩემი საკუთარი თავის იმედზე და ეტყობა ეს ისე მეტყობოდა ლაპარაკისას, დამიჯერა ლია დეიდამ და თავიდან კი გაიკვირვა, ბარგი რომ არაფერი მქონდა, მაგრამ სხვაგან მაქვს შენახული და მოვიტან მეთქი და შემიშვა ჩემს სახლუკაში. ერთი ოთახი იყო, დიდი ლოგინი იდგა, ჩემსაზე დიდიც კი და ერთ მხარეს აბაზანა ჰქონდა, მეორე მხარეს სამზარეულო და საერთოდ რას რა მნიშვნელობა ჰქონდა, ჩემი იყო, შემეძლო სახლის კარი ჩამეკეტა და ვერავინ შემოსულიყო. ვერავინ! თუ მე არ ვისურვებდი. და რაღა აზრი ჰქონდა თავშეკავებას და იმ დილას რომ დავიძინე, ჩემს ახალ ლოგინზე, ცარიელ მატრასზე და რომ შემცივდა, ლია დეიდას მოცემული ფარდა გადავიფარე, სულ სხვა ადამიანმა გავიღვიძე. ალბათ გარემოებებისადმი შეგუების უნარი ისევ მამაჩემისგან მქონდა მემკვიდრეობით გადმოცემული და კიდევ ერთხელ, მადლობა მამა! მარტო ცხოვრების პირველი მუღამი მარტო ჭამა იყო ჩემთვის, აქამდე არასდროს არც მისადილია და არც მისაუზმია და არც მივახშმია მარტო, სხვა თუ არავინ, მე დედა ვჭამდით ხოლმე ერთად, ერთად ვამზადებდით, ვმაიმუნობდით საჭმლის კეთებისას  და ეს ყველაფერი მომზადებულზე ნაკლებ გემრიელი არ იყო. არადა რომ გავიღვიძე, საჭმელი და სავსე მაცივარი კი არა, საიდანაც შეგიძლია ყველის ან ძეხვის ნაჭერი მოძიძგნო, სახლი დამხვდა ცარიელი და ჩემი ჯერ კიდევ გაუხეხავი კბილები გამიტყდა, ორი ორბიტი ერთად ჩავღეჭე და გავედი ჩემი ახალი სახლიდან.

ნაწილი L – ნოდარი

როგორ დაემსგავსა დედამისს. მანანა როგორიც იყო მის გაჩენამდე, ზუსტად ისეთი გახდა. ჩემი ერთი ნაკვთიც არ ჰქონდა, ხასიათით იყო ჩემნაირი, ჯიუტი და ჭკვიანი, იქ არ ერეოდა, სადაც შეიძლება მოჭყლეტილიყო და ცდილობდა ყველაფერი ისე ექნა, როგორც ნებავდა. მაგრამ სანამ ჩემს სახლში ცხოვრობდა და მე მიყურებდა საფულეში, ჩემი იყო. დღისით მაღაზიებში მიმყავდა ხოლმე, მინდოდა ბევრი და ლამაზი კაბები მეყიდა, რასაც მანანას ვერ ვყიდულობდი თავის დროს და სულ რაღაც სისულელეებს აირჩევდა და ჩაიცვამდა ხოლმე, ნერვებს მიშლიდა. დავუწუნებდი და მივაწოდებდი რაიმე ლამაზ სარაფანს და ერთი სული მქონდა, გასახდელიდან გამოსულიყო, თითქოს ფარდის იქით ვხედავდი, როგორ იცვლიდა, როგორ უჩანდა სარკეში ის სიფრიფანა სხეული, დედამისის ახალგაზრდობის, მერე რომ შეუმრგვალდა და რამდენი არ ვეჩხუბე, დიეტაზე დაჯექი ქალო და ესეც შიმშილობდა ლამის, მაგრამ ისე ვეღარ გახდა და ნერვებს მიშლიდა. მომეწონებოდა ბოლოს და ბოლოს რაიმე და ვყიდულობდით და მოვდიოდით სახლში, არაფრით არ მომყვებოდა სადმე საჭმელად, დასაჯდომად, ხო არ ვუყვირებდი, ვერ ვუყვირებდი, არ მინდოდა ჩემი შინებოდა. მომყავდა და ვარეცხინებდი მანანას ყველაფერს, ვინ იცის, რამდენი ბინძური ხელი შეხებია იმ კაბებს და მაისურებს. დამიხრიდა მანანა თავს და მოდიოდა მერე ღამე ჩვენს ლოგინში ფეხაკრეფით, თითქოს მეძინა რა, მეძინა ვაფშე როდესმე როო?! და წვებოდა ისევ ჩუმად. ნერვებს მიშლიდა მაგრად, რამე ეთქვა, გავებრაზებინე მაინც, რატო იყო ასეთი წყნარი და ამის სიმშვიდეზე გაცოფებული, გადმოვატრიალებდი ხოლმე და ისე ვტკენდი, რომ ყვიროდა და კიდე უფრო მეტად მიდგებოდა მის ყვირილზე, ხო ვიცოდი, რა პოზაში უჭირდა ყველაზე მეტად და ისე ვტყნავდი, დავაყენებდი მუხლებზე, ფეხებს ფართოდ გავუწევდი, სახსრები რომ გაჭიმვოდა და არ ვაძლევდი ფეხების გასწორების საშუალებას და ასე ვუდებდი ძალიან ღრმად, თუ მოუკლებდა კივილს, მისთვის უარესი, არც მის დასველებაზე ვიკლავდი თავს, წელზე ხელს ვკიდებდი, რომ ვერ გაწეულიყო და ისე შევუყოფდი ხოლმე ტრაკში ყლეს, უცებ და ბოლომდე, კიოდა და ბალიშს ბრდღვნიდა, მეკიდა, ცოლი იყო ჩემი, ყველაფერი უნდა აეტანა. გავათავებდი და მივაგდებდი და მეც მივეგდებოდი ხოლმე, იმ წამს ყველაფერი მძულდა, ჩემი თავიც, მანანაც, ის ჟრუანტელიც, რაც ტანში დამდიოდა, ის მაგისი კივილიც მძულდა და ჩემი ველურობაც. ისე მეძინებოდა, ყლესაც არ ვიწმენდდი და დილას სუფთა ვიღვიძებდი. მოდიოდა ხოლმე აზრზე და თვითონაც იწმენდდა და მეც მივლიდა, მაინც ჩემი ყლე იყო მისთვის ყველაფერი, ჩემს საფულესთან ერთად. ისე მისხამდა დილას ყავას და საუზმეს მიმზადებდა, თითქოს არაფერი. მარის კი ეტყობოდა გაფართოებულ თვალებზე, რომ მაინც ესმოდა ხოლმე დედამისის კივილი, მიუხედავად იმისა, რომ ყველაზე შორ ოთახში ეძინა ჩვენი საძინებლიდან. მერიდებოდა, მაგიდასთანაც შორს ჯდებოდა ხოლმე ჩემგან და ამაზე ვიშლებოდი ჭკუიდან. დედამისი ჩემი იყო, რასაც მინდოდა იმას ვუზამდი, რა უფლება ჰქონდა ასეთი თვალებით ეყურებინა ჩემთვის, წაკლა ლაწირაკს ამას. ერთი სული მქონდა, როდის ვაჩვენებდი, რომ ამ სახლში ჩემია ყველა და ყველაფერი. მოკლე კაბით გამოტანტალდა იმ დღეს, მთელი ფეხები უჩანდა, მეთქი გოგო, ცოტა კაბა ჩამოიწიე, როგორ დადიხარ. როგორც მე მინდა ისეო, წამენაგლა და გავარდა იმ თავის ლექციებზე. მოხვალ მეთქი შენ სახლში, კი ვიფიქრე და საღამოს რაც მოხდებოდა, იმ წამს საერთოდ ვერც წარმოვიდგენდი. მანანამ გოგოებთან წავალო, მეხვეწა და მოიკლა თავი, ლალა და დათო დაშორდნენ და ღამე უნდა დავრჩეთ, ცოტა გულს გადავაყოლებინოთ, თორემ თავს იკლავსო და ისე შემცა, მეთქი წადი, შენი დედაც მოვტყან. ლალასთან რა უნდა მომხდარიყო. მივიყვანე მის სახლამდე და ბიჭებს გამოვუარე, „კახელებთან“ სვამდნენ. კაი ხანი იყო, მაგათთან დასაჯდომად აღარ მომიცლია და დავლიე, საჭესთან ვეღარ დავჯდებოდი, ისე დავლიე და გოგიმ მომიყვანა სახლში. მთელი სახლი ჩაბნელებული იყო, ვერ ვიტან, ეგრე რომ მხვდება ხოლმე ყველაფერი, სიბნელე და უკაცურობა. შევედი, ერთი ჭიქა კონიაკი დავისხი და დავამატე. რისთვის ვიმაგრებდი გულს, ვერც ვხვდებოდი, ისე მივედი მის ოთახთან, ყური გასაღების ჭუჭრუტანას მივადე და ეძინა. ისე ეძინა, სუნთქვაც სულ ოდნავ ისმოდა და სანამ სახელური ხელში ჩამატყდებოდა დაძაბულობისგან, კარი შევაღე. სუნიც კი ერთნაირი ჰქონდათ, მანანას ტანსაცმელების კარადაში რომ სურნელი იდგა, ის სურნელი მეტაკა სახეში და გავშეშდი, ვეღარ ვხვდებოდი, 25 წლით ახალგაზრდა გავხდი უცებ და ჩემი ახლადმოყვანილი ცოლის ოთახში შევდიოდი ძმაკაცებისგან მოსული, გალეშილი ბიჭი თუ ჩვენი შვილის ოთახი იყო, ჩვენი ლამაზი და სიფრიფანა გოგოსი, ჩემი გოგოსი. უნდა შევხებოდი, შიშველი უნდა დამენახა, ვეღარ გავბრუნდებოდი უკან და სახელური რომ ჩამოვწიე და კარი გავაღე, ის მშვიდი სუნთქვაც გაჩერდა, გაიღვიძა. კიდევ უფრო მეტად ვეღარ გავბრუნდებოდი უკან და მეთქი, მა, მარი, მე ვარ, ნუ გეშინია და არ მინდოდა ამასაც დედამისივით ეკივლა, პირზე ხელი დავადე და საბანი გადავაძრე. ქუჩიდან შემოსულ შუქზე რა ჩანდა, რა ჩანდა, ღმერთო, ულამაზესი იყო, დედამისზე ლამაზი, პატარა ძუძუები ქონდა, ბავშვური, ნეკნები ეტყობოდა და მენჯის ძვლებში ჩავარდნილი ლამაზი მუცელი. მუქი ფერის ტრუსიკი ეცვა, ერთი ციდა, უცებ შემოვაწყვიტე გვერდიდან და ფეხები გავუწიე. ისეთი ნაზი იყო, ისეთი უცოდველი, ჩემი გოგო იყო, ჩემი საყვარელი გოგონა, გაპარსული ჰქონდა სულ ყველაფერი, ამ ლაწირაკს და ხელი რომ ჩავუყავი შიგნით, ისეთი ამოიხავლა, მამა, რას შვებიო და მეთქი, მშვიდად შვილო, მე ვარ და იდაყვი მკერდზე დავაბჯინე, ბევრი რომ არ ეფართხალა და დავუსრისე კლიტორი, ისეთი ხელშეუხებელი იყო, ისეთი სათუთი, ვეღარ ვითმენდი, შიგნით როდის შევუყოფდი თითებს და დასველდა, ცხოველები ვართ მაინც, დასველდა და ორივე თითი ერთად შევუსრიალე, ქალიშვილი იყო ჩემი გოგო და ჩაეხა აპკი, მეტი სისველე, სისხლი ვიგრძენი თითებზე და ამის ტკივილიანი კრუნჩხვაც და გადაკეტილი მქონდა უკვე გონება, მაგიჟებდა იმის შეგრძნება, რომ პირველი მე ვიყავი მარის შიგნით და ჩემი იყო სულ მთლიანად, სისხლითაც და ხორცითაც.

ნაწილი XLIX- მარიამი

მერამდენედ წამიყვანა ტანსაცმელების მაღაზიაში. თავიდან ვერ ვხვდებოდი, მე და დედას რატომ არ გვაძლევდა ფულს და არ გვიშვებდა მარტოებს. ეს სარაფანი არ მომწონს, ის შარვალი არ მომწონს, ეს სვიტრი გასუქებს და შეცემული ვიყავი რა, რანაირად შეიძლებოდა, რაიმეს მსუქნად გამოვეჩინე, ძვლები მეტყობოდა ისედაც. არ არსებობდა, მე რამე მომწონებოდა, მაგრამ მას არა და ეყიდა. მოთმინებით მელოდებოდა ხოლმე გასახდელიდან როდის გამოვიდოდი მორიგ კაბაში,  შემომხედავდა და ან დამიქნევდა თავს და ან არა, შვილო, რას გევხარ და შევდიოდი ისევ უკან ცხვირჩამოშვებული. მოვდიოდით ხოლმე მერე მაღაზიიდან სახლში, ხან ის იყო კმაყოფილი და ძირითადად ასეც იყო, არ მომწონდა ეს მისი შერჩეული ბრჭყვიალებიანი კაბები და მოტკეცილი ზედები, ვერ ვხვდებოდი, რატომ ევასებოდა ჩემი ასე გაზმანვა და მივიდოდით სახლში, მიუყრიდა ხოლმე დედაჩემს ამ ჩვენს ნაყიდებს, გარეცხე ქალო, მაღაზიის ჭუჭყი არ მიედოს ჩვენს გოგოსო და შეიკეტებოდა მერე თავის კაბინეტში. მე და დედა ერთად ამოვალაგებდით პარკებს, მოხიკავდა ხოლმე და ისე გულმოდგინედ ასრულებდა მამაჩემის ბრძანებას, ლამის ტყავის ხელთათმანებიც სარეცხ მანქანაში შეეგდო და მაღალ ტემპერატურაზე გაერეცხა. სულ ასე იყო, ნებისმიერ ბრძანებას თუ თხოვნას ზედმიწევნით უსრულებდა, ვერ ვხვდებოდი რატომ. რამდენჯერ შემინიშნავს, არ მოწონდა, რასაც აკეთებდა, მაგრამ აკეთებდა და მიტყდებოდა მაგრად. მონასავით იყო, ხანდახან მეჩვენებოდა, სახის ნაკვთებს ვეღარ ვარჩევდი მის სახეზე და ძალიან მაფრთხობდა ეს მომენტი. ალბათ მაშინ, პირველი ასეთი მაღაზიებში პახოდიდან მოსული მივხვდი, რომ ასე ყოფნა არ მინდოდა, მამაჩემის მონობა არ მინდოდა, მით უფრო, მაგათი საძინებლიდან რომ ხმები გამოდიოდა, ეს არ მინდოდა აღარასდროს გამეგონა და რას წარმოვიდგენდი, იმ ერთ ძალიან უცნაურ და თან საშინელ ღამეს, როცა დედა თავის დაქალებთან წავიდა, სადაც ამ სადისტმა გაუშვა არც მაინცდამაინც ბევრი ჩხუბის მერე, ჩემს საძინებელში უარესები დატრიალდებოდა. უკვე მეძინა, კარის სახელურის ჩამოკვრის ხმა რომ გავიგე, ფხიზელი ძილი მაქვს, რა მეშველება ხვრენია კაცი რომ შემიყვარდეს, არ ვიცი და გამეღვიძა, მეთქი, მესიზმრება, თურმე არა, რა მესიზმრება, მიახლოვდებოდა რაღაც ლანდი და ის იყო, კივილის დაწყება გადავწყვიტე, პირზე ხელი ამაფარა, მარი მე ვარ ნუ გეშინიაო და რატომ დავიბადე ამხელა ცხოველის შვილი ასეთი სუსტი და სიფრიფანა, ცალი ხელი ეყო ჩემს გასაკავებლად, ნუ გეშინიაო და გადამხადა საბანი. როდის რა მცმია ძილისას, მაშინ რომ მცმოდა აბჯარი და კი არ გამხადა ტრუსიკი, წელზე შემომაწყვიტა და ეგრევე კლიტორი მომისრისა, მეთქი მამა, მამა, რას შვები, ამოვიხავლე ხელისგულით დახშული პირით და ხო შვილო, მამიკო ვარ შენი, დაწყნარდი, გაჩუმდი, მომენდე და ეს სიტყვა იყო და კლიტორს არ დასჯერდა და მუტელში შემიყო თითი, არ ვიცი, შეიძლება თითები, მანამდე არავის არაფერი უქნია მსგავსი და ვერ ვსაზღვრავდი, რა ხდებოდა ჩემში, ერთ თითს მიყოფნდა თუ ორს თუ ყლეს თუ დილდოს თუ რას, არ ვიცოდი, გონზე არ ვიყავი გაოგნებისგან და თან სხეული მღალატობდა, სიამოვნებდა თუ რა უნდოდა არ ვიცი, მაგრამ მეტკინა მერე, მეტკინა ყველაფერი, მუტელი მეტკინა, გული მეტკინა, სული მეტკინა და გონება მეტკინა, როცა მივხვდი მამაჩემმა მომტყნა თითებით და ქალიშვილობა დამაკარგვინა, გამოდენილ სისხლში ამეზილა ყველაფერი, ფეხებიც და ფიქრებიც და შუბლზე კოცნაც, მიყვარხარ მარიც, ყურში ჩაჩურჩულებული. წინა ღამეს არ მძინებია, ვმეცადინეობდი და კიდევ კარგი, უძილობამ თავისი ქნა და ამ ყველაფრის მერე ასე მგონია გახელილი თვალებით დამეძინა და დილას რომ გავიღვიძე, სიზმარი მინდოდა მგონებოდა ყველაფერი, მაგრამ არ იყო, მოტყნული ვიყავი. ის, რაც მინდოდა როდესმე ჩემს საყვარელ ადამიანთან ერთად განმეცადა, მომხდარი იყო უკვე, გასისხლულმა გავიღვიძე, ფეხებიც სისხლიანი მქონდა და ზეწარიც გასვრილი იყო. კიდევ კაი, დედაჩემი ჩემს ოთახში არ შემორბოდა ხოლმე დილაადრიან. ავდექი, ავკეცე თეთრეული და ახალი დავაგე, კიდევ კაი ამ ფერის თეთრეული ბევრი მქონდა, თორემ მანანა მოისაკლისებდა და რას იფიქრებდა, არც ვიცი და ეს ავკეცე, ჩანთაში ჩავტენე, სადმე გადავაგდებდი მერე და ყური მივუგდე, სახლში იყო თუ არა. არ იყო, სიმშვიდე იყო სახლში, როგორ მისი წასვლის მერე ჩამოდგებოდა ხოლმე, რომ არ ყვიროდა, მანანა ყავა დამისხი, მანანა პერანგი სად არის, მანანა ტუფლები რატოა გაუპრიალებელი, ნაბიჭვარი ეს, რეებს უკეთებდა დედაჩემს და ცალკე ეს ქალი, ეს მაგიჟებდა. მიდი რა დედა, ერთხელ მაინც დაუდექი მეთქი, რამდენჯერ ჩემთვის მიფიქრია და ნეტა ხმამაღლა მეთქვა, ნეტა დედაჩემის ნაცვლად მეჩხუბა, იქნებ მერე აღარ გაებედა, რაც გაბედა ჩემთან და დედას რეებს უკეთებდა, ასე მგონია, ისეთ საშინელ პოზებში ტყნავდა, რომ სტკენოდა და სპეციალურად არჩევდა ამ პოზებს, დედას ტკივილიანი კივილი უსწორდებოდა, სადისტს, ნაბიჭვარს. მამაჩემს.