თვე: მარტი 2016

ნაწილი XII – ირაკლი

რაღაც ნიტოდ უცინის ეს ორი ერთმანეთს, ან მე მეჩვენება ან მართლა, ოღონდ მართლა. სულ რომ ეზარებოდა ჩემი ბიჭების მოხედვა, აგერ გუშინ გადაგვყვა თავს, ხან თეფში გამოცვალა და ხან რამე ხომ არ გაგიცხელოთო და თითქოს, სულ ლუკას უყურებდა. მოვუტყნავ დედას ამ ჩათლაშკას, არაფერი გაბედოს. ბიჭი მინდა გამიჩნდეს, ჩემნაირი გავზარდო, ჩემი ალი და კვალი, ეს კიდე ვერ ფეხმძიმდება, ამდენი წელია და კიდე სადმე თვალი გაექცეს, მოვუტყნავ დედის ტრაკს. ლუკაზე რომ აცეცებდა თვალებს სკოლაში, კი არ დამვიწყებია. მარა ჩემი ცოლი გახდა მერე და ჩემი შვილების დედა უნდა გახდეს, რადაც უნდა დაჯდეს. ხანდახან ვფიქრობ, იქნებ ჩემშია პრობლემა და მეც წავიდე ექიმთან, მარა ვერ რა, რა პონტში უნდა მქონდეს მე პრობლემა? ოდნავ მოშიშვლებულ ქალს რომ ვხედავ, ეგრევე მიდგება და არ გამიგია, ასეთი პოტენციის კაცს ქალის დაორსულება არ შეეძლოს. ამის ბრალია, ამის უნაყოფო დედას შევეცი. ამის გადამკიდეს რაღაცეები მეჩვენება. ლუკა როგორ შეეხება ჩემს ცოლს, ჩვენ ხო ძმადნაფიცებივით ვართ, ერთნი ვართ და მე მაგის ნანუკას დღემდე კერპივით შევყურებ. აღარაა ცოლი, მარა მაინც. რა გამაფიქრებს რამეს.

ნაწილი XI – ნატა

რა მინდოდა, სად ვეკვეხებოდი. ნანუკას და ლუკას შორის? თუ ლუკას და ირაკლის შორს? თუ ნანუკას და ჩემს თავს შორის? ჩემს სკოლისდროინდელ თავს, ნანუკასი ყველაფერი რომ მშურდა, თხელი და მაღალი ფეხებით დაწყებული თაყვანისმცემლებით დამთავრებული. წაკლა ეგ. ვითომ სულ არ ეცვა მოკლე კაბა, მარა ისეთი ფეხები ქონდა, რომ ჩვენი ყველა სკოლელი ბიჭი აშტერდებოდა დერეფანში გავლისას და როგორ იფერებდა, თითქოს მის გარდა გოგოები არ დავდიოდით სკოლაში. მერე ადგა და ლუკას გაყვა ცოლად, ყველაზე მაგარ ბიჭს სკოლაში, მთელ გოგოებს რომ გვიყვარდა და აბა რას იზამდა, აგვაცალა ცხვირწინ ყველაზე სასურველი ლუკმა. აგვაცალა და ვერ შეირგო, ვერ არა, არ შევარგე. ისე გავუვლიდი ხოლმე ლუკას ცხვირწინ, ვითომც აქ არაფერი, ვითომ მხოლოდ ჭიქებს ვუცვლიდი მაგას და ჩემს ქმარს. ეს შტერი ირაკლი კიდე ვერაფერს ხვდებოდა, უხაროდა თავს რომ დავტრიალებდი და რამდენჯერ თითქოს შემთხვევით გამივლია სუფრას და ლუკას შორის, ვითომ მაგათზე ვზრუნავდი, არაფერი მოაკლდეთ მეთქი, მაგათი კარგიც რა, ყელში ამოვიდნენ. მგონი ვერც ლუკა ხვდებოდა თავიდან, მაგრამ ერთხელ სამზარეულოში ჩაის პაკეტის ძებნისას ლამის ტრუსიკი რომ გამომიჩნდა, მაშინ მიხვდა და მიხვდა და რას მიხვდა, უარესი დამიტრიალა, ვიდრე მე ვჩალიჩობდი მანამდე. თეფშის გამოცვლას მთხოვდა ხოლმე უმანკო ღიმილით და ახალს რომ დავუდებდი, თითქოს მეხმარებოდა და ხელს მკიდებდა, ცხელ ხელს ძალიან. თუ ახლოს მიწევა მომიხდებოდა, ფეხს არ გაწევდა ხოლმე და იძულებული ვიყავი, შევხებოდი და ცეცხლი მეკიდებოდა. საზიზღარი ეს. რა, არ იცოდა რა რისკზე მიდიოდა ან თვითონ ან მე სად მიშვებდა? მიხვდებოდა ირაკლი რამეს და შემოვაკვდებოდით რომელიმე, ახლა რომ ვფიქრობ, როცა ყველა ქარიშხალი გადავლილია, არც ვიცი, რომელი უფრო შემოვაკვდებოდით. ალბათ მე მეტი წამებით მომკლავდა, მე ხო მაგის ძმაკაცი არასდროს ვყოფილვარ, მარტო მისი შვილების დედას ხედავდა ჩემში, რაღაც ინკუბატორს და მეტს ვერაფერს, მოვალეობისთვის მომტყნავდა ხოლმე თვეში ორჯერ და ეგ იყო მთელი ჩემი სექსუალური ცხოვრება და ვერც წარმოედგინა, რომ მეტი მჭირდება, ვიდრე უგემურადაკოცე-შეყავი-ცოტაგაიმოძრავე-გაათავესი. ნეტა რა გასაკვირია, ლუკა რომ მომინდა. ტიპი ერთი მზერით მაძლევდა უფრო მეტ ორგაზმს, ვიდრე ირაკლი თავისი შეყოფით. ჯანდაბა რა.

ნაწილი X – ლუკა

ელიავასთან დავინახე მაგის მანქანა, რას ვერ ვიცნობდი, ახალი ლექსუსის გასაღები რომ მესროლა და წავიდა და ამ თავის გაქექილ რავჩეტირეში ჩაჯდა და მოხია ადგილიდან, გაეხურებინა მაინც მანქანა, ცოდო იყო იმ ზამთარში. ეს ქედმაღალი და ბოზანდარა დედაკაცი ესა. იქნებ როგორ მინდოდა იმ ლექსუსით ბოდიშის მოხდა ყველაფრისთვის, რაც დამიშავებია, მარა არაო. კაპიკებში გავყიდე, აღარ მინდოდა საერთოდ გამხსენებოდა. ის გასაღების ხმა მახსენებოდა სულ, რაღაცნაირი წკარუნით რომ დაეცა ასფალტზე. დამიზნების თავიც არ ჰქონდა, ისე გაცოფდა, მომიგდო გასაღები და გაიქცა და გაიქცა და წავიდა და ბოლო იმედიც დავკარგე, რომ ისევ მაგის მკლავებში გავიღვიძებდი როდესმე და ისევ იკვნესებდა ჩაძინებისას, რაღაცნაირად ბავშვივით, თან რომ ეძინება და თან რომ ვერ გაუგია რა სჭირს, ვაიმე როგორ მენატრება. რა ყლედ მინდოდა ან ის ინგა ან ის ნანკა ან ნატა საერთოდ რა ჯანდაბად მინდოდა, კინაღამ გავიშარე, არადა ამის ცალ ფეხსაცმლად არ ღირან არც ერთი, მარა ამას ახლა ვხვდები, მაშინ კი ვერ ვხვდებოდი, ყლეზე რომ მეკიდა, გაიგებდა თუ არ გაიგებდა რამეს, რომ მეგონა მოითმენდა და გაჩუმდებოდა ყველაფერზე, ისეთი სვითი რომ იყო და რბილი და მსუბუქი. რანაირად ამოვუყვანე ყელში ყველაფერი, თუ ვხვდებოდე. მარა მოვბეზრდი ალბთ, მოვბეზრდი ჩემი უვნებობით, რა მექნა, იმ დღეს სამჯერ მყავდა ინგა მოტყნული და აღარაფრის თავი მქონდა და მაშინ აღარც მიდგებოდა ამაზე, შეჩვეული მყავდა თითქოს, მეგონა სულ  ჩემი იქნებოდა, როცა მინდოდა მაშინ მივაწვენდი ლოგინზე და შევუდებდი და ვაკივლებდი სიამოვნებისგან და ისიც სულ ღიმილით მიმიღებდა და მიყურებდა თვალებში, თითქოს ჩემში შემოსვლას ლამობსო, ისე გაიხსნებოდა და იქნებოდა მარტო ჩემი და სულ მარტო ჩემი და ჩემი კარგიც მოვტყან, როგორ შევცდი, როგორ შევაძულე თავი. ქალს, რომელიც ახლა და დღეს ჩემს თავს მირჩევნია და მკლავს მისი სიძულვილი, სიძულვილიც აღარ, უკვე გულგრილობა და ეს უარესია, ნეტა ისევ ვძულდე, რაღაც გრძნობა მაინც ექნებოდა ჩემდამი და ახლა სულ აღარაფერი აქვს. ის დრო მენატრება, რომ გაცოფდებოდა ჩემზე და დამაგდებდა ხოლმე, დამაჯდებოდა ზევიდან და ისე მომტყნავდა, თითქოს კაცი ის იყო და მე ვიღაც ბოზანდარა ვიყავი და მიბრძანდებდა, როდის რა გამეკეთებოდა, ასე იყრიდა ჩემზე ყველა ჯავრს და მგონი ეს მისი მბრძანებლობა რომ მომწონდა, იმიტო ვაკეთებდი ყველანაირ საძაგლობას და ზღვარი ვერ დავიცავი, აშკარაა.

ნაწილი IV – დაჯი

მოვედი შუადღეს, გასაღები ხალიჩის ქვეშ დამხვდა, მარცხენა კიდეში, როგორც იცის ხოლმე ამ გოგომ. კარი რომ გავაღე, ისეთი სექსის ოხშივარი დამხვდა, მეთქი ვინ ყავდა, რა ქნეს ამისთანა. რანაირად ნატყნაურები ბინა არ დამილაგებია, რა არ მიპოვია, მარა ეს რაღაც სხვა იყო. არაფერი ეყარა ძირს, არც ნახმარი რეზინები და არც სველი ხელსახოცები, თითქოს ყველაფერი დალაგებული იყო, მაგრამ ოთახში ისეთი ვნება ტრიალებდა, თავბრუ დამეხვა, თესლის და ნანუკას მუტლის სუნი იდგა, უკვე ნაცნობი სურნელი, არაერთხელ რომ დამხვედრია აქ, აი ამ ბინაში და დამაქანავა. რა დროს დალაგება და ზარის მოლოდინი იყო, გადავაგდე საერთოდ ტელეფონი, კარი კარგად ჩავკეტე და ლოგინზე წამოვწექი, ვცდილობდი წარმომედგინა, გუშინ ღამით რა მოხდა აქ და დავსველდი ნელნელა, ტრუსიკზე თითი რომ დავიდე, გამოჟონილი ქონდა სისველეს და მეთქი, რატო გადავდო და ჩავიყავი თითი ტრუსიკში, ცხელოდა და სისველე იყო და არ მეყო ადგილი და ჩავიხადე, ცალ ფეხზე გავიხადე კიდეც და გადავიფარჩხე და დავუწყე მოფერება ჩემს კლიტორს, თითის ენით დასველება არ დამჭირვებია, ისეთი სველი ვიყავი, მოდიოდა და მოდიოდა წვენები ჩემი მუტლიდან და რა კარგი იყო, ხელოვნურად ჩემი თავის გაღიზიანება არ მიყვარს, ასე მგონია, ვიღაც რაღაცას მაძალებს და ასე ბუნებრივად სველმა გავაგრძელე ჩემი ფუჩუს ფერება, ერთი თითი არ მეყო და მეორე მოვიშველიე, ორივე თითით ვსრესდი ჩემს კლიტორს და ვკვნესოდი თან სიტკბოსგან. არ მეკიდა?! არავინ მისმენდა და ვიღაც მეზობლის ბიჭს თუ ქონდა ყური მოდებული კარზე, ესმინა კიდეც. არ მეყო ორი თითიც და რაღაცას დავუწყე ძებნა, მუტელში რომ შემედო და მეგრძნო კარგად, უცებ ვერაფერი ვიპოვე, მერე გამახსენდა, ტუში მედო ჩანთაში, ჩანთა კი კართან მქონდა დაგდებული. რა მექნა, ისე მინდოდა მუტელში რაიმე მსხვილის შეგრძნება, ავდექი ასე თითებით კლიტორზე, არ გავჩერებულვარ და მივედი ჩანთამდე, მოვაფათურე ხელი და ვიპოვე ჩემი ტუში, წამწამებზე რომ ვიდებ ხოლმე და აგიჟებს ყველას, სანაძლეოებს რომ დებენ, მისია ეს წამწამები თუ დაწებებულიო და პირში ჩავიდე, უნდა დამესველებინა კარგად, სანამ შევიდებდი, იქნება და ჩემი წვენი არ ყოფნოდა და წავწექი ისევ ლოგიზე და შევიდე ტუში მარჯვენა ხელით და მარცხენათი კლიტორის ფერებას ვაგრძელებდი. წამოვიდა ორმხრივი სიამოვნება, ოი, როგორ წამოვიდა და წავიღე  მერე ეს ჩემი ტუში ანუსისკენ და ანუსის ხვრელში შევყავი და უფრო ნელა გავაგრძელე მოძრაობა და ნელნელა მოვიდა ორგაზმი, უცებ რომ დამიარა მხურვალებამ, კვნესის თავიც აღარ მქონდა, ისე დავვარდი, თავი გადავწიე უკან და თევზივით ვყლაპავდი ჰაერს, აი იმ ჰაერს, სექსის ოხშივარით სავსეს.

ნაწილი VIII – დათო

რა პირი ჰქონდა ამ ჩათლაშკას, ენას ისე მისვამდა ყლეზე და ისე ლოღნიდა, მეთქი შეიწოვს და აღარ დამრჩება, ნელნელა მთელი ყლე დამისველა და გლანდებამდე იდებდა, თან ენით მეფერებოდა შიგნით, ასეთი არაფერი მახსოვს, რაც მე ქალები მომიტყნავს და პირში მიმიცია, სასწაული იყო, ლამის ეგრევე გამათავებინა, მარა არ მეყო მაგის პირი, ტრაკში მინდოდა მომეტყნა, იმ ლამაზ ტრაკუცებში, რომ ეგონა, ფრიალა კაბაში არ ჩანდაო და მანქანიდან რომ გადმოვიდა, ეს ფრიალა კაბა ტრაკში ჰქონდა შეტენილი, ტანგა ეცვა და ისე ჰქონდა გამოტკუცული დუნდულები, ეგრევე მაგის ტრაკზე დავიწყე ფიქრი  და რას გავმაზავდი, ჯანო რომ მიწვა იმ დივანზე და წამოიცვა ყლეზე, ეგრევე მივაჯექი და ანუსის ხვრელის ძებნა დავიწყე, ისეთი სველი იყო, რომ ანუსამდე ქონდა გამოჟონილი სისველეს და ჩემი ნერწყვიც დავუმატე, ყლე დავისველე და შევუდე ნელა და ფრთხილად, არ უნდა ტკენოდა, ისეთ ტკბილი ქალი იყო, არ უნდა ტკენოდა და სიამოვნება უნდა მიეღო მარტო და მერე რა, რომ ჯანოს ყვერებს ვეხახუნებოდი, ზატო ყლე ამის ტრაკში მქონდა და ისეთი ვიწრო იყო, ისეთი მიუჩვეველი და ისეთ სასწაულ ხმებს გამოსცემდა, გავგიჟდი ლამის, ერთი სული მქონდა ისეთი სიჩქარით მეთხარა ყლე, როგორც მინდოდა, მარა დავინდე, არ გამქცეოდა, არ დაეკეტა ვაფშე და ნელნელა ვმოძრაობდი, თან ძუძუები მეჭირა ხელით, პატარა, მარა რა მკვრივი და თითქოს პატარა არ იყო, დიდი ქალის თვალები და ქცევა ქონდა, მარა სხეული ქონდა პატარა გოგოსი, მკვრივი, შეკრული და ძუძუები ქონდა უტკბილესი, უზარმაზარი ამდგარი ძუძუსთავებით, კარგად რომ მქონდა მოქცეული თითებში და ვუსრესდი, სანამ ჩემი ყლე მის ტრაკში დადიოდა, შედიოდა და გამოდიოდა და მივხვდი, ნელნელა როგორ უსწორდებოდა, რა პოზაში და იმ პოზაში დავიჭირე თავი, ვუდებდი და კვნესოდა უბედურად, კივილს გამოურევდა ხანდახან, ნეტარებისას და მე ხო ვგიჟდები ამათ ხმებზე, იყვირონ მინდა სულ ხმამაღლა და ისე გავათავე რეზინაში, არ მიგრძვნია, ცხელი იყო, შობელძაღლი ისეთი, რეზინში ატანდა მისი სიცხე და მეტსაც შვებოდა, აღარც კი მახსოვს, რას ვღრიალებდი.

ნაწილი VII – ნანუკა

სიგიჟე იყო, მარა მინდოდა რა, მინდოდა ეს სპეცოვკებიანი კაცები, ორი ერთად, უხეშები, ცხოველები, პრიმიტივები. ცხოველური ინსტინქტებით მოძრავები, მინდოდა და მომკალით ახლა. ბუნდოვნად მახსოვს, რას ვფიქრობდი, ელიავას ზოლზე რომ მივაყენე მანქანა, რას ვფიქრობდი ნეტა გამახსენებინა იმ წუთში, მაგრამ მეთქი, ავეჯი, ბიჭებო, მამრებო, წამოდით მომეხმარეთ, მარტო ვარ ქალი და შემომეშველეთ და წამოიწია ჯერ ერთი, მერე მეორე. გამართლებაც ასეთი უნდა, ცხოველებივით იყვნენ ორივე, დიდები, რაღაცნაირები, სექსი მოდიოდა ორივესგან, სუნით ვგრძნობდი, აი მერე მანქანაში, ჩუმად რომ ვისხედით, ამდგარი ყლის და თესლის სუნი მცემდა და შეიძლება ეს ჩემი ფანტაზია იყო, მაგრამ ჩემს მანქანასაც ახსოვს ეს სურნელი, პრიმიტიული და ბუნებრივი, ყველაზე ბუნებრივი რაღაც სამყაროში. არ ვჩქარობდი, ნელა მივდიოდი, ჩემი მოლოდინი მინდოდა გამეხანგრძლივებინა, ამათსას რას დავეძებდი, მძიმე შრომას ელოდნენ ესენი, სულელები, რას ვფიქრობდი მთელი გზა, სცოდნოდათ ნეტავ, ალმაცერად რომ აპარებდნენ ჩემკენ თვალს, კაბა რომ ამეწია პირველი დატორმუზებისას და რომ არ გავისწორე და დავიტოვე მუხლი შიშვლად, ეს სულელები ესენი. ლამისაა დორბლი წამოსვლოდათ, მაგრამ არ იმჩნევდნენ. რა? მე ვიმჩნევდი, რომ ვსველდებოდი ნელნელა? არა! ისე მივედით სახლამდე და შევედით ლიფტში, ვითომც აქაც არაფერი. :მუშები მიმყავს ავეჯის გადასაადგილებლად იიიი: ასე იყო და ლიფტში რომ შევედით, ისე დამცხა ამ სივიწროვეში ამხელა ამბალებთან, ჩემს თავზე დავკონცენტრირდი, სარკეში ჩავიხედე, თმა გავისწორე და საკუთარ თავს ვუყურებდი მარტო, სანამ მეშვიდე სართულზე აჩახჩახდებოდა ეს ლიფტი, რომ იქვე არ ვცემოდი რომელიმეს. საკუთარი თავი მიყვარს კი, თან ძალიან, მომწონს კიდეც, ჰოდა ვუყურებდი მთელი ეს ხანი და ვუღიმოდი. ძლივს, ხელის კანკალით მოვარგე გასაღები დაჯის ბინას, თითქოს შეჩვეული არ მქონოდა ხელი, რამდენჯერ ამოვსულვარ აქ, გინდა მარტო და გინდა ჩემ კაცთან ერთად, ჩემი განმარტოების ბუდე იყო, საყვარელი ადგილი, მაგრამ მაინც ძლივს დავუმიზნე ჭუჭრუტანას გასაღები, ასეთი სიგიჟე ხო ჯერ არ მქონდა გაკეთებული და გაიღო კარი, ჯერ ესენი შევუშვი და შევყევი მერე, მივხურე კარი და ვუყურებ. ესენიც დაბნეული მიყურებენ, რაის ავეჯის გადაადგილება, სადაა გადასაადგილებელი ავეჯი ამ ერთი ციდა ბინაში და უცებ ვიფიქრე, რომ არ შეიძლება წელვა და ზლაზვნა და მივუყარე რეზინები, გუშინ გუდვილში ნაყიდი ბევრი რეზინები, აი გამყიდველის გაოგნებული მზერა რომ დაიმსახურეს, ისინი, თითქოს თვითონ ან სექსი არ ქონდეს ან საწყალს თუ არ აქვს, არც გაუგია, რომ არსებობს და ავიწიე ჩემი მაისური, დავრჩი ლიფის ამარა, მეტი რაღა მექნა, ჰოდა აღარც აღმოჩნდა საჭირო, რომ გამოემართნენ ორივენი ჩემკენ, ასე მეგონა მომკლავდნენ, ისეთი მძაფრი ვნება მოდიოდა და ერთმა ლიფი მომაგლიჯა და ჩემი პირისკენ წამოიწია, მეორემ კიდევ წამკუზა და ასე უცებ როგორ მოირგო რეზინა და ტრუსიკის გაწევა ან გახდა მოასწრო არ ვიცი, ალბათ დროის შეგრძნება მეც დაკარგული მქონდა და ისე ტკბილად შემიდო, ვერც ვიოცნებებდი ვერც ერთ სიზმარში.

ნაწილი VI – ჯანო

იოლი მაყუთის მოლოდინი მქონდა, ჩემთვის რაა, აიღე შკაფი და გადადგი, სვარკის კეთებას როგორ არ ჯობია, თუ გინდა კიდე მეორე შკაფიც და ზედ ტახტიც მივაყოლო. რა მენაღვლებოდა, ოღონდ ძლივს შევძვერი უკანა სკამზე, ისე გამაშტერა ამ ქალის ფეხების ყურებამ, რომ აზრზე ვერ მოვედი, რას ვაკეთებდი, ბლიად, ყველა მანქანაში და ყოველთვის მე ვიჯექი ხოლმე წინ, ვერ ვეტეოდი ამ უკანა სიდენიაზე და რა მექნა ან მე, ან სხვებს, მარა შევყავი თავი ასე გაშტერებულმა და მამენტ, კი ვიყავი ნახევრად წამოწოლილი მთელი გზა გემრიელად. თან ამ ქალის მუხლის მოძრაობას ვუყურებდი, ეს ფრიალა კაბა რომ წამოეწია პედლებზე დაჭერისას და არც უცდია, გაესწორებინა და ხან დაეწეოდა მუხლი, როცა ტორმუზს მიაწვებოდა და ხან აეწეოდა, პედლის შენაცვლებისას. დაზაგრული ფეხი ქონდა დამოჩკას, ლამაზი მუხლი ძაან, გამხდარი, გამხდარი, მარა მომრგვალებული რაღაცნაირად გემრიელად, ძვალი არ ეტყობოდა, გამხდარ ნაშებს რო აქვთ ხოლმე, ტყავგადაკრული და ძვალამოყრილი მუხლები, არა. გადმოგვსვა მანქანიდან სადღაც კორპუსთან, უბანიც არ მახსოვს, ისე ვიყავი გართული მაგის მუხლზე დაკვირვებით მთელი გზა და თან კიდე ამ ძუძუებს რომ მიაჭყლეტდა ხოლმე საჭეს და კაი სვოი ბიჭივით მართავდა თავის ტუტუც ჯიპს, ერთი საყურებელი იყო. შევედით ლიფტში და სულ დავავიწყდით, გაეპრანჭა სარკეში თავის თავს, ჩოლკა ხან აქეთ გადაიწია, ხან იქით, გაუღიმა და ასე მეგონა, მზემ გაანათა სარკეში, ისეთი ლამაზი და თან ბოზური ღიმილი ქონდა, ამ ჩემისას. თურმე სად ხარ, რას გვიპირებს. შევედით ბინაში და ვერაფერ გადასაადგილებელს მე ვერ ვხედავ, ცარიელია თითქმის, ერთი ოთახია, ლოგინი ერთი დგას და შკაფიც კი არა, რაღაც კამოდია პატარა, ორი სკამი და მივიხედ-მოვიხედეთ მე და დათომ და თურმე სადაა ჯერ გაოგნება, მოკეტა კარი ამ პატარა ჩათლაშკამ, დააგდო ჩანთა, გადმოგვიყარა ეტყობა წინასწარ მუჭში მომზადებული პრეზერვატივები და ეს თავისი ქათქათა მაისური აიძრო უცებ. თან გვიყურებს, ცალყბად გაღიმებული და ისეთი სახე აქვს, რომ უნდა აიღო და მიიდო ყლეზე და აუსვა და დაუსვა ზედ ყლის წვერი და უფრო უნდა გააღიმო და შეთხარო მერე პირში და ლოკოს ამანაც გემრიელად, ასრიალოს ტუჩებში და რა უნდა გვექნა, ვინ ფიქრობდა, ვისი ყვერი ვისას გაეხახუნებოდა, წამოვიცვით რიგრიგობით, რა ტკბილი მუტელი ქონდა ამ ჩემისას, ასე მეგონა 19 წლის გოგოს ვუდებდი, თან რომ სველი იყო და თან წინააღმდეგობას მიწევდა, მარა მაინც შევედი და ჯოჯოხეთის ცეცხლი და სამოთხის სიამე ერთად დამხვდა შიგნით, ცეცხლი მომეკიდა ყლეზე თითქოს და ასეთი სასწაული არ მიგრძვნია არც ერთ ქალთან, ეს რა იყო, ჩემი.

ნაწილი V – ლანა

რაღაცნაირი მოვიდა სახლში, ეს ჩემი ოხერი ქმარი. ფული არ მოუტანია, სამდღიანი სამუშაო გამომიჩნდა და ბოლოს გადამიხდიანო, ასე მითხრა. კაი ხასიათზე იყო, იმ საღამოების დათუნას არ გავდა, მისავათებული რომ მოდის ხოლმე, გაჭუჭყიანებული და ლანძღვა-გინებით იშორებს საღებავს აბაზანაში და ლანძღვა-გინების რიხიც აღარ აქვს მაინცდამაინც შერჩენილი და ჩუმად ბურტყუნებს რაღაცეებს. არც ბავშვთან თამაშის თავი აქვს და ლამის უხეშად რომ იშორებს სოფოს თავიდან და ვეღარ ამჩნევს, ბავშვი ჩუმად რომ ჯდება ხოლმე ტახტის კუთხეში და დიდი თვალებით უყურებს მამამისს. შემოვიდა, ეგრევე ხელში აიტაცა სოფუნა და გადაირია ბავშვი სიხარულით, იჭყლოპინეს დიდხანს ერთად, რამდენი ხანია ეს ხმები არ მომისმენია, რა სიხარული ყოფილა. დასვა მერე და მომიბრუნდა და ისე ჩამიკრა გულში, ისე მომჭყლიტა, ჩემი ყველა ნეკნი ერთად ვიგრძენი მის ტორებში, როგორ მიყვარს ეს საძაგელი ესა. ის ბუზღუნა დათუნაც მიყვარს, დაღლილი თვალებით რომ შემომხედავს ხოლმე და თავს დამნაშავედ გრძნობს, ჩემი მოფერების ტრაკი რომ აღარ აქვს და დღევანდელზე სულ გავგიჟდი, ჩვენი პირველი ხანები გამახსენდა, ჰაერში რომ მაბურთავებდა, თითქოს 5 კილოზე მეტი არ ვყოფილიყავი. იქნებ მალე დავაძინოთ ბავშვიო, ჩამჩურჩულა და ენა ისე ამომისვა ყურში, კინაღამ იქვე გავათავე. სექსი არ გვაკლდა, მაგრამ ასეთი ანთებული მოსულიყოს, არ მახსოვს დიდი ხანია და რას ვიზამდი აბა, დავფაცურდი, სოფუნას ბევრი ვეთამაშე, ვაჭამე გემრიელად და ვეცადე, მალე დაეძინა, გამოვუკეტე კარი და აბაზანაში დამხვდა ეს, იბანდა ღიღინ-ღიღინით. როგორც ყოველთვის, პირსახოცის მიტანა დაავიწყდა და რომ დამიძახა და მივუტანე, ტანსაცმლიანად შემითრია წყლის ქვეშ, არანორმალურმა, არადა ახალგარეცხილი სპორტულები მეცვა, მეორე წყვილი გასარეცხად ყრია, კიდევ კაი ზაფხულია, რამე სხვას ჩამოვიცვამ ხვალ. მარა ღირდა რა, რა ხანია ასე არ მდომებია და ასე გემრიელად არ მოვუტყნივარ ამ ჩემს კაცს. ხო დამასველა ჯერ ტანსაცმლიანად, ზედ მასხამდა შხაპის ყურმილით წყალს, ნელნელა და მერე დაამაგრა ზევით, შარვალი გამხადა და შემორგო თავი ჩემს მუტელში და ისე მომიწუწნა, კინაღამ დავიხრჩვი კვნესისას პირში ჩასული წყლისგან, თან მლოკავდა და თან ორივე თითს მთხრიდა და ერთი გათავება იქვე გავათავე, გემო ვერ გავაგებინე, წყალი დაგვდიოდა ზედ და მერე წამოდგა, წყლიდან გამომიყვანა, ნიჟარაზე შემომსვა და ისე ღრმად შემიდო, ტუჩები აღარ შემრჩა კივილის შეკავებისგან, დამალურჯა, ხელს ისე მიჭერდა ძუძუებზე, ჩემი უხეში და ჩემი ტკბილი კაცი, როგორ მიყვარს, ნეტა იცოდეს. არ გავათავებინე შიგნით მაინც, არ მინდა, არ შემიძლია მთელი თვე ვინერვიულო მერე, სოფუნას ძლივს ვუვლით და რა დროს მეორე ბავშვია.

ნაწილი IV – დათო

ვიდექით რა, რა დღე იყო არც მახსოვს, ჩვენთვის რა არის დღეები, ერთია და იგივე სულ. ვდგავართ, წვიმს – ხიდს ვეფარებით, მზეა, მაინც ხიდს ვეფარებით, თუ არც მზეა და არც წვიმს, გამოვიშლებით და გავამწკრივებთ ტროტუარზე ჩვენს ფირნიშებს, მალიარი, კანალიზატორი, სვარკა. იმ დღესაც ვიდექით და უცებ შეუნელა თეთრმა ბაყაყა რავ ჩეტირემ, ცოტა შელახულმა, მარა ვიდზეა მაინც და მზის სათვალეებიანი ნაშა ზის საჭესთან, იყურება, ალბათ რაღაცნაირად იყურებოდა, ამას ახლა ვფიქრობ, თორე მაშინ კლიენტზე ვიყავი დახარბებული და ოღონდ ეს დღე უკლიენტოდ არ გამატარებინო მეთქი ღმერთო, ამას ვიხვეწებოდი, სახლში ცოტა მაყუთი მიმატანინე, ჩემი გოგო რომ გავახარო რამე საჩუქრით და ჩემს ლანას რამე პროდუქტი მივუტანო, გემრიელად გვაჭამოს ყველას, მაგას შემოვევლე. ჰოდა შეუნელა და გვიყურებს, მეთქი რა უნდა, მერე უცებ მიაჭირა გაზს და ისე მიაყენა ტროტუართან, სანტიმეტრი დარჩა მანქანას და ტროტუარს შორის, მე ვიყო გარეთ და გაჩერდა. გვიყურებს ისევ და გადმოვიდა მერე. ქალია რა, პატარა, მინიატურული, თეთრი მაიკა აცვია და რაღაც ფრიალა კაბა, თან ცოტა ქარია და უფრიალებს, ბლინ. ის სულ არ მიფიქრია, რაც მერე მოხდა, მარა მაინც ცუდად გავხდი, ვახ რა ვქნა, ვგიჟდები ქალების ფეხებზე, თხელი ფეხი რომ აქვთ და აიესეთი ფრიალა კაბები აცვიათ და აუფრიალდებათ მუხლს ზემოთ, ვითომ შემთხვევით. გვიყურებს და ბიჭებო, ავეჯი მაქვს გადასაადგილებელი, არც ვიცი, სწორად თუ მოვედი, ვინმე ხომ არ მომეხმარებითო? რა გინდა თქვა? ვდგავართ, კლიენტს ველოდებით, კლიენტს რა, მაყუთს ველოდებით და ვიღაც დამა ქალი მოდის და ასეთ ყლეობას ითხოვს, მალიარი ვარ, პროფესიონალი, ჩემი შეღებილია ნახევარი ქალაქის ბინები, მარა რას არ წავყვებოდი, ჯანი არ მაკლია და ღონე და მაყუთი მინდა მოვხიო საღამოსთვის. ჯანო წამოვიდა კიდევ, ქალბატონო აბა რას ვიზამთ, როგორ არ მოგეხმარებითო და გადაძვრა უკანა სკამზე, ძლივს შეეტია ეგ ამბალი ეგა, რამხელაა, ხანდახან მგონია, მუშტი რომ დააჭედოს ვინმეს, ჩაალურსმავს ასფალტში და წავედით. დაჯდა საჭესთან, რაღაცნაირად გემრიელად მოირგო სკამიც და საჭეც, ცოტა გადაიხარა, მარჯვენა ხელი საჭეს მოკიდა ზემოდან და ძუძუებით ოდნავ შეეხო, ბეემვეშნიკი მძღოლივით დაჯდა იმენნა და წავედით. რა გვაქვს გადასაზიდიო, ჯანომ კითხა და ავეჯიო, რაღაცეების გადაყრა მინდა, დანარჩენის გადაადგილებაო და ჩუმად იყო მთელი გზა, ხანდახან კი გადმოგვხედავდა ღიმილით, მარა რას ვიფიქრებდით, გვეგონა ერთი კარგად განწყობილი კლიენტი იყო, რომ უნდა საქმე კარგად გავუკეთოთ და ფულის გადახდასთან ერთად რომ გვიღიმის კიდეც, აეს გვეგონა მხოლოდ მთელი გზა. რაღაც კორპუსთან მიგვიყვანა, კაი ფართო ლიფტი იყო, სარკიანი, ჩაიხედა, თმა გაისწორა, რაღაცნაირად იყო, აწეწილი პრიჩო ქონდა და თან დავარცხნილიც, რას გაიგებ ამ ქალებისას, მარა რომ გაუღიმა თავის თავს სარკეში, მივხდი, მაგრა ევასებოდა საკუთარი თავი, ეგ ჩათლაშკა და ტკბილი ქალი ეგ.

ნაწილი III – ლიკუნა

წავედი მარკეტში. უფ როგორ ცხელა და როგორ მეზარება, მაგრამ ნანუკას ტაჯიკურს დავპირდი და რა პონტში არ გავუკეთო. ეს გოგო რომ არ მყავდეს, რა მეშველებოდა. ჩემს ნიკუსის ვინ მოუვლიდა, მე როცა ტრაკს ვიტყნავდი, რომ მისი სწავლის ფული მეშოვა. მიყვარს ეს გოგო, მარა თან რაღაც მჭირს რა. არ ვიცი, როგორ ავხსნა. აის მწვანე სარაფანი რომ მოვისინჯეთ ორივემ, მე არ მომიხდა, ფუფალას დავემგვანე და ამან რომ გადაიცვა და დახატულივით იყო, აი მანდ დამენძრა, მერე რომ აიძრო გასახდელში და ფარდის კიდე კარგად არ იყო ჩამოფარებული და ნელნელა აიწია ეს სარაფანი და გამჭვირვალე თეთრი ტრუსიკის ზევით ნელნელა გამოუჩნდა ჭიპი და ნეკნები, ამ ჩათლაშკას, ჭამას რომ არ იკლებს და მაინც ეტყობა ნეკნები და ძუძუებზე რომ აიწია, აი იქ მოვიშალე მთლიანად, მომინდა შევვარდნილიყავი გასახდელში და ის ძუძუები მომესრისა და ფარდა ჩამომეფარებინა და ტრუსიკი გადამეწია და შემეყო ხელი მის მუტელში, ოდნავ თმები რომ უჩანს ტრუსიკიდან, ნახევრად რომ იპარსავს და ნახევრად მოზრდილი რომ აქვს, ფუჩუს ირგვლივ, აი იქ მომინდა ხელის შეცურება, ჯერ ერთი თითის და მერე მეორესი და ორივესი ერთად, რომ ამეყვირებინა სიამოვნებისგან, ეს ჩემი საყვარელი გოგო. როგორ ვუთხრა ეს ყველაფერი, რასაც მასზე ვფიქრობ ღამღამობით და ხანდახან არც ისე ღამღამობით? არ ვიცი, მიშველე რამე ღმერთო.